دیکتاتورها به طور کلی از نهادهای اجتماعی مستقل واهمه دارند، زیرا این نهادها می‌توانند شکل‌دهندهٔ قدرت‌های موازی در جامعه باشند. نهادهایی مانند اتحادیه‌های کارگری، انجمن‌های دانشجویی، سازمان‌های حقوق بشری و رسانه‌های آزاد، ظرفیت بسیج مردم و
ایجاد صدای اعتراضی دارند. دیکتاتورها برای تثبیت قدرت خود نیازمند انحصار کامل در تولید اطلاعات، سازماندهی اجتماعی و بیان سیاسی‌اند و به همین دلیل وجود هرگونه نهاد مستقل را تهدیدی برای خود می‌دانند.افزون بر این، نهادهای اجتماعی به تقویت آگاهی عمومی و انسجام جمعی کمک می‌کنند؛ عواملی که با هدف دیکتاتورها برای ایجاد جامعه‌ای پراکنده و منفعل در تضاد است. این نهادها با ارتقای سواد سیاسی و اجتماعی مردم، زمینهٔ مطالبه‌گری و مقاومت در برابر حکومت‌های خودکامه را فراهم می‌کنند. دیکتاتورها به خوبی می‌دانند که مردم سازمان‌یافته سخت‌تر کنترل می‌شوند و به همین دلیل کوششی نظام‌مند برای تضعیف، محدودسازی یا حذف این نهادها به کار می‌گیرند.
سرانجام، دیکتاتورها برای حفظ چهرهٔ مشروع خود نیاز دارند که تنها منبع مشروعیت در کشور باشند. نهادهای اجتماعی، با ارائهٔ نقدهای سازنده یا راهکارهای جایگزین، مشروعیت دیکتاتور را زیر سؤال می‌برند و افق‌های تازه‌ای را پیش چشم مردم می‌گشایند. از این رو، سرکوب نهادهای اجتماعی برای دیکتاتورها نه یک انتخاب، بلکه ضرورتی حیاتی برای بقای قدرت به شمار می‌آید.
