در بلوچستان بار دیگر حق ابتدایی کودکان زیر تیغ تبعیض ساختاری رفت. روز شنبه ۵ مهر ۱۴۰۴، مدیر یکی از مدارس زاهدان (مدرسه استقلال) اعلام کرد که «دانش‌آموزان بی‌شناسنامه» اجازه ادامه تحصیل ندارند. تصمیمی که باعث اخراج شماری از کودکان
بلوچ شد؛ کودکانی که بعضی از آن‌ها سه سال در همین مدرسه درس خوانده بودند و ناگهان از پشت نیمکت کلاس به خیابان رانده شدند.والدین این کودکان به حال وش گفت: «بچه چه گناهی دارد؟ سه سال درس خوانده، حالا چون شناسنامه ندارد باید از درس محروم شود؟»
این در حالی است که طبق اصل ۳۰ قانون اساسی خود جمهوری اسلامی، دولت موظف به تأمین آموزش رایگان برای همه کودکان است و ایران به‌عنوان عضو کنوانسیون حقوق کودک، متعهد به رفع هرگونه تبعیض در حق آموزش شده است.
اما واقعیت ایران خلاف این اصول است؛ جمهوری اسلامی نه‌تنها وظیفه قانونی خود را نادیده می‌گیرد بلکه با تبعیض ساختاری علیه اقلیت‌ها، هزاران کودک بلوچ را از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی محروم می‌سازد. این سیاست نه فقط آینده این کودکان، بلکه آینده جامعه را هدف گرفته است؛ جامعه‌ای که در سایه چنین ستمی جز چرخه فقر، نابرابری و حاشیه‌نشینی برای فرزندانش چیزی به ارث نخواهد گذاشت.
اخراج این کودکان یک «بی‌عدالتی آموزشی» نیست؛ سندی است بر اینکه در نظام جمهوری اسلامی، حتی الفبا هم به همه تعلق ندارد!
